Lank gelede was daar ‘n arm boer met ‘n pragtige dogter. Op ‘n dag kry hy die kans om met die koning te praat en toe sê hy vir hom: “My dogter kan goud uit hooi uit spin.

​

“Wat ‘n indrukwekkende talent!” sê die koning. “As jou dogter so goed is soos jy sê – bring haar môre na die kasteel toe. Dan kan ek sien of dit die waarheid is.”

​

Die meisie is na die koning toe gebring en toe vathy haar na ‘n kamer vol strooi, met ‘n spinwiel reg in die middel en sê: “Begin. En as jy teen môre-oggend nie al hierdie strooi in goud in gespin het nie, sal jy sterf.”

Toe klap hy die deur toe en los haar alleen tussen al die strooi.

​

Die boer se arme dogter het nie geweet wat om te doen om haar lewe te red nie. Sy het glad nie geweet hoe om strooi in goud te spin nie. “Ek kan nie goud spin nie,” het sy geprewel. Sy was so hartseer dat sy begin huil het. Toe, skielik, gaan die deur oop en ’n klein mannetjie kom ingestap en sê: "Goeienaand, boer se dogter, waarom huil jy?"

 

"Ai, tog!" antwoord die meisie, "Ek moet strooi in goud spin, en ek weet glad nie hoe nie."

 

Toe sê die mannetjie: "Wat sal jy vir my gee as ek dit vir jou spin?"

 

"Wat van halssnoer," sê die meisie.

 

Die mannetjie het die halssnoer geneem, voor die spinwiel gaan sit, en woer, woer, woer! Die wiel het drie keer gedraai en toe was dit vol goud. Toe vat hy nog strooi, en weer, en woer, woer, woer! drie keer om, en dit was vol. En so het hy aangehou tot die oggend, tot al die strooi in goud verander was en die hele kamer vol goud was.

 

Die koning het met sonop gekom, en toe hy die goud sien, sê hy: “Dis ongelooflik! Ek wil meer hê!”

 

Hy neem die boer se dogter na ’n ander kamer, veel groter as die vorige een, ook vol strooi, en sê vir haar: “As jy jou lewe waardeer, moet jy dit alles in een nag spin.”

 

Die meisie het nie geweet wat om te doen nie, en sy het weer begin huil.

 

Later het die deur weer oopgegaan, en die klein mannetjie het verskyn en gesê: "Wat sal jy my gee as ek al hierdie strooi in goud spin?"

 

"Vat hierdie ring van my vinger af," antwoord die meisie.

 

Die mannetjie het die ring geneem en weer begin spin, en teen die volgende oggend was al die strooi in glinsterende goud verander.

 

Die koning was verheug oor al hierdie skat, maar omdat hy nooit genoeg goud kon hê nie, het hy die boer se dogter na ’n nóg groter kamer vol strooi geneem, en gesê: "Dit moet ook binne een nag gespin word, en as jy dit regkry, sal jy my vrou wees."

 

Sodra die meisie alleen gelaat is, het die mannetjie weer verskyn en gesê: "Wat sal jy my gee as ek hierdie strooi vir jou spin?"

 

"Ek het niks meer om te gee nie," antwoord die arme meisie.

 

"Dan moet jy belowe om vir my jou eerste kind te gee nadat jy koningin geword het," sê die mannetjie.

 

"Maar wie weet of dit ooit gaan gebeur?" het sy gedink, maar omdat sy niks anders kon doen nie, het sy hom belowe wat hy wou hê.

 

Hy het begin spin totdat al die strooi in goud verander was.

 

En toe die koning die oggend gekom het en alles presies soos hy wou hê gekry het, het hy dadelik die troue gereël, en die boer se pragtige dogter het koningin geword.

 

’n Jaar later het sy ’n mooi kind in die wêreld gebring en nie meer aan die mannetjie gedink nie, maar een dag het hy skielik in haar kamer verskyn en gesê: "Nou moet jy vir my gee wat jy my belowe het."

 

Die koningin was verskrik en het vir die mannetjie al die skatte van die koninkryk aangebied as hy net die kind sou los, maar die mannetjie het gesê: "Nee, ek verkies iets wat lewe bo al die skatte van die wêreld."

 

Toe het die koningin so bitterlik begin huil dat die mannetjie jammer vir haar gekry het.

 

"Ek sal jou drie dae gee," sê hy, "en as jy teen die einde van daardie tyd my naam nie kan sê nie, moet jy die kind vir my gee."

 

Die koningin het die hele nag aan alle name gedink wat sy al ooit gehoor het en ’n boodskapper deur die hele land gestuur om ver en wyd name in te samel. Toe die mannetjie die volgende dag kom, het sy alles opgenoem: “Jonathan, Pieter, Paulus, Michael, Jacobus, Hendrik, Martinus,” en die hele lys. Maar ná elke naam het die mannetjie gesê: "Dis nie my naam nie."

 

Op die tweede dag het sy die bure gevra wat hulle kinders se name is, en die vreemdste name aan die mannetjie genoem: "Miskien is jou naam Ribbesgebraai, of Skaapdye, of Spindelpoot?" Maar elke keer het hy gesê: "Dis nie my naam nie."

 

Op die derde dag het die boodskapper teruggekom en gesê: "Ek kon geen nuwe naam kry nie, maar toe ek deur die woud stap, het ek by ’n hoë heuwel gekom, en naby dit was ’n klein huisie, en voor die huis het ’n vuur gebrand. ’n Eienaardige klein mannetjie het rondom die vuur gedans, op een been gespring en gesing:

‘Vandag bak ek, môre brou ek,

Oormôre kom die koningin se kind;

En o! ek is bly dat niemand weet

Dat my naam is Repelsteeltjie!’”

 

Jy kan nie dink hoe bly die koningin was om daardie naam te hoor nie. En kort daarna, toe die mannetjie weer instap en sê, "Nou, mevrou Koningin, wat is my naam?" het sy eers gesê: "Is jy Jakob?"

 

"Nee," antwoord hy.

 

"Is jy dalk Harry?" vra sy weer.

 

"Nee," sê hy. En toe sê sy: "Dan is jou naam seker Repelsteeltjie!"

 

"Wie het jou dit vertel! Wie het jou dit vertel!" skree die mannetjie, en hy was so woedend dat hy met sy regtervoet so hard op die grond stamp dat dit tot by sy knie ingesink het.

 

Toe gryp hy sy linkervoet met albei hande in woede en trek homself in twee – en dit was die einde van Repelsteeltjie.